Ég stend niðri í fjöru og sé bátinn nálgast. Segl, fjóra ræðara ásamt prestinum og sonum hans tveimur. Í fanginu held ég á barninu, eina drengnum sem ég á eftir. Og ég veit að ég neyðist til að gefa hann frá mér. Annars deyr hann.“

Í öðrum hluta Grænlandstrílógíu sinnar leitar Kim Leine fanga aftur til 18. aldar, í nýlendustofnun Dana á Grænlandi. Særingamaðurinn Aappaluttoq, Rauður, bjargar lífi fársjúks sonar með því að koma honum í fóstur hjá trúboðanum Hans Egede og Gertrud eiginkonu hans. Þvert gegn vilja Rauðs er drengnum aldrei skilað því maðurinn í svörtu hempunni ákveður að skíra drenginn og halda honum hjá sér.

Á þessu afdrifaríka atviki hefst mergjuð skáldsaga Kims Leine um upphaf kristniboðs og nýlenduvæðingar á Grænlandi, lygileg tildrög hennar, ævintýralega framkvæmdina og hræðilegar afleiðingar, bæði fyrir nýlendubúana dönsku og Grænlendinga sjálfa. Stílsnilld Leine er söm við sig, atburðarásin og lýsingarnar eru hér ennþá magnaðri en í fyrstu sögulegu skáldsögu hans, Spámennirnir í Botnleysufirði. Hér fer höfundurinn þó nær skjalfestum veruleika því flestar hinna fjölmörgu eftirminnilegu persóna eiga sér sögulegar fyrirmyndir og atburðirnir sem eru hvað ótrúlegastir áttu sér stað í raun og veru.

Rauður maður/Svartur maður er stórvirki í öllum skilningi, saga um árekstur ólíkra menningarheima og baráttu við hrikaleg náttúruöfl, saga um feður og syni, dauða og drykkjuskap, sturlun og stærilæti, guðstrú og glötun, uppgjöf og uppljómun sálarinnar.