Í sjöundu ljóðabók sinni vitjar Sigurlaugur Elíasson staða, kunnra sem ókunnra, sem tala til hans hver með sínu móti. Í krafti ljóðræns ímyndunarafls og næmrar skynjunar skáldsins kviknar liðinn tími á ný og lesandi er færður nær horfnu mannlífi. Þessi heildstæði ferðaljóðabálkur Sigurlaugs einkennist jafnframt af hlýju og virðingu fyrir náttúrunni sem ávallt er í forgrunni.